اضافه کردن ویدیو
زمانی که اطراف جهان خود را تماشا می‌کنید، متوجه می‌شوید که بیشتر کیهان‌ها در چند بخش اصلی قرار می‌گیرند. کهکشان‌های حلزونی مثل راه شیری بسیار متداول‌اند و به طور معمول ساختار گسترده‌ای را در قسمت مرکزی خود دارند. منظومه‌های کوچک‌تری که کره مانند یا بیضی شکل هستند، کم‌تر قابل مشاهده‌اند.
سیارات و نحوه شکل‌گیری اجرام آسمانی
همچنین، کهکشان‌هایی به فرم عدسی وجود دارند که تقریبا مارپیچی شکل و بیضی هستند. در نتیجه کیهان‌های نامنظم ساختار خاصی ندارند. زیرمجموعه‌های دیگری هم در دسترس‌اند اما این‌ها اصلی‌ترین انواع منظومه‌ها بودند که در تجمعات فضایی یافت می‌شوند.
با بررسی تصاویر دریافتی جدید از ۴۰۰۰ کهکشان تازه متولد شده که تقریبا ۵۰۰ میلیون سال بعد از مهبانگ تشکیل شده‌اند، پژوهشگران این نتیجه حیرتانگیز را بدست آوردند که این کیهان‌ها به شکل دیسک یا کره نیستند و به طرز جالب اما عجیبی شبیه به یک موز هستند. این دستاورد، تاییدی برای اکتشاف قبلی تلسکوپ هابل که این ساختار را به شکل قلقلکی توصیف کرده است.
هنوز شرح و مستنداتی برای نحوه شکل‌گیری این ساختارها در دسترس نیست اما مطالعات بیشتر به ما دیدی در مورد پروسه تشکیل کیهان‌ها و ماهیت مبهم این ماده‌های تاریک را می‌دهد.
بررسی زیرقمر یا مون‌اتید
ستاره‌ها به سیاره‌ها کمک می‌کنند تا در مدار خود پایدار باقی بمانند و این کره‌های آسمانی هم توسط قمرهایشان محاصره می‌شوند. بنظر شما اگر یک جسم کوچک به دور یک قمر بچرخد، آن را چه می‌نامند؟ در حقیقت، اسامی متعددی مثل زیرقمر، ماه-ماه یا مون‌اتید برای چنین اجرامی وجود دارد.
اما اگر به این ماجرا فکر کنید، وجود این جسم‌ها خیلی هم عجیب به نظر نمی‌آید. زمانی که یک قمر جرم کافی داشته باشد می‌تواند یک سنگ کوچک‌تر را در یک مدار ثابت و پایدار به دور خود جذب کند.
برای مثال گانیمد بزرگتر از عطارد و حدودا هم اندازه مریخ می‌باشد. این سیاره سرخ خودش دو قمر دارد، پس ممکن است این جسم بزرگ بتواند یک قمر کوچک‌تر را جذب کند اما جاذبه کره مادر نباید مانعی برای این کار شود.
