در دوران باستان چه کسی نشان و مدال شجاعت را به دست می‌‎آورد؟

یکی از مهم‌ترین و مخاطره‌آمیزترین کارهایی که سربازها در دوران باستان و قرون وسطی در جنگ‌ها انجام می‌دادند، این بود که به عنوان اولین نفر از دیوار یک شهر محاصره شده بالا روند. این کار به این معناست که از رویارویی مستقیم با مرگ هیچ ترسی ندارند، به ‌خصوص برای کسانی که به دنبال افتخار و شجاعت در میدان نبرد بودند.

فرمانده اسکیپیو آفریکانوس و نشان شجاعت

در زمان جنگ، اولین فردی که دیوارهای یک شهر را فتح می‌کرد و وارد آن می‌شد به جایگاه خاصی دست پیدا می‌کرد. بنابراین، این عمل نمادی از شجاعت و دلیرانه‌ترین کارهایی بود که یک سرباز می‌توانست انجام دهد زیرا این فرد با آگاهی کامل از خطرها و آسیب‌ها، خود را در معرض مستقیم حمله و مرگ قرار می‌داد. در واقع، کسب این افتخار به‌ حدی ارزش داشت که در بسیاری از میدان‌های نبرد و محاصره‌ها، سربازان برای این رسیدن به این جایگاه نهایت تلاش خود را می‌کردند.

برای مثال در سال 209‌، رومی‌ها به شهر نیو کارتاژ در اسپانیا که تحت فرماندهی اسکیپیو آفریکانوس بود، حمله کردند. در حملات بعدی، فرمانده رومیان استراتژی خاصی را به کار گرفت و موفق شد با فرستادن گروهی از سربازان از سمت شمال، دروازه شرقی شهر را از داخل باز کند که زمینه سقوط آن را به وجود آورد. بعد از کسب این پیروزی، دو سرباز به نام‌های کوئینتوس تربلیوس و سکستوس دیجیتوس مدعی شدند که اولین نفرهایی بودند که به دیوار رسیدند. در نهایت، فرمانده تصمیم گرفت به هر دوی آن‌ها نشان شجاعتی به نام (کرونا مورالیس) اهدا کند.

کرونا مورالیس که به شکل تاج به همراه برج شهر بود، یکی از ارزشمندترین افتخارات نظامی روم باستان به حساب می‌آمد. این مدال نه تنها نشانه‌ شجاعت بود بلکه شهرت، پاداش مالی و فرصت‌هایی سیاسی را به همراه داشت.

سخن پایانی

با این داستان می‌فهمید که ارزش و جایگاه شجاعت در زمان‌های باستان برای جنگجویان به چه شکل بوده که از مرگ ترسی نداشتند و به خاک دشمن حمله‌ور می‌شدند.